Oekraïnereis 16-26 augustus 2014
Frieda De Maertelaere
“Dobre den”, zo groeten de mensen uit Oekraïne elkaar en ook ons.
“Nee, ik ga niet naar het gevaarlijk oorlogsgebied”, zei ik herhaaldelijk ter geruststelling van mijn familie, vrienden en kennissen. “We reizen met het vliegtuig en de luchthaven is net over de Poolse grens”.
Vanuit Dortmund vlogen we naar Oekraïne en een vriend des huizes van Mario en Irène nam ons mee voor een 3 uur durende autorit. Diezelfde avond nog installeerden we ons in het “appartementje” van de kerk, onze uitvalsbasis voor een verblijf van 8 dagen.
De dag daarop konden we de zondagse kerkdienst meevieren met aansluitend een trouwdienst. Maandag en dinsdag postten we ons in het revalidatiecentrum waar de gesponsorde gezinnen hun geld konden afhalen in ruil voor hun voedselticketjes. Ook konden ze zich voorzien van de door ons meegebrachte kleren, schoenen en babyartikelen.
Op woensdag begonnen dan de bezoeken in 35 gezinnen waarvan een 20 tal nieuwe gezinnen. Zag alles er tot nu toe redelijk “normaal” uit, hier kwam de ontnuchtering wel ! Bijna elk gezin telt 1 of meerdere gezinsleden met handicap(s), waardoor de armoede nog groter wordt. Ziekenhuiskosten, medicatie en een ontbrekende werkende vader jagen de kosten hoog op voor de eerder getroffen slachtoffers van Tsjernobil. Spreekt men in België over deflatie, hier spreekt men over inflatie. Alles is weer duurder geworden. Een sponsorgezin is dus een grote zegen voor deze families. Schrijnende armoede met op de achtergrond de heersende oorlog in het oosten, kleuren het bestaan van deze mensen. Of beter gezegd, maken het grijs en grauw. Vele mannen (tot 60 jaar) werden opgeroepen om te gaan vechten, waaronder verschillenden sneuvelden. Gewetensbezwaarden uit de kerk zijn verplicht het geweer te hanteren en staan hierbij pal tegenover hun landgenoten met trauma’s als gevolg.
Op zaterdag, zondag en maandag “vierden” de Oekraïners de Onafhankelijkheidsdag met een grote optocht en tal van culturele evenementen; 23 jaar onafhankelijkheid van Rusland. Het voelt heel dubbel !
Maandag, bij Etienne en Olga, vertaalden we de vele bedankbrieven voor de sponsorgezinnen .
Dinsdagnacht konden we terug in ons eigen bedje slapen.
Een zeer impressionante reis, die nog een hele tijd zal nazinderen !